🎙️#014 რა ვისწავლე ჰარუკი მურაკამისგან.

👋 მოგესალმებით ბატონებო მე ვარ ჯაბა დიხამინჯია და დღეს მორიგი პოდკასტი მაქვს თქვენთვის. რა ვისწავლე ჰარუკი მურაკამისგან.

ალბათ უხვად მოინახება ადამიანები ვისაც წაკითხული აქვს, ჰარუკი მურაკამის ნორვეგიული ტყე ან კაფკა პლაჟზე ან სხვა რომელიმე მისი შედევრთაგანი, მაგრამ გაცილებით ცოტამ იცის მისი ბიოგრაფიის შესახებ. რა არის მისი რუტინა და როგორ წერს ის.

ჰარუკი მურაკამის ცხოვრებისეული მოგზაურობა შედგება ორი ძირითადი გატაცებისგან. ერთი რათქმა უნდა ეს არის წერა და მეორე ეს არის სირბილი. დიახ არ მოგესმათ, სირბილი. - მურაკამის დისციპლინირებული ცხოვრების წესი, რომელიც ხასიათდება ურყევი ერთგულებით მისი ყოველდღიური წერისა და სირბილის მიმართ, ხაზს უსვამს თანმიმდევრულობის მნიშვნელობას, ინტენსივობასთან შედარებით. ის ხაზს უსვამს, რომ ჭეშმარიტი ვნება, რომელიც შეესატყვისება პიროვნების “მე”-ს, გადამწყვეტია გრძელვადიანი წარმატებისთვის.

თავისი მემუარებით, მურაკამი ასახავს, თუ როგორ შეიძლება ფიზიკური ვარჯიში და ფოკუსირებული მუშაობა, ეს ორი რამ, ცხოვრების მეტაფორებად იქცეს, რომელიც გასწავლის გამძლეობას, ფოკუსირებას და ბალანსირებული ცხოვრებისეული რუტინის შენარჩუნების მნიშვნელობას, რომელიც წარმატების საწინდარია პირადი და პროფესიული მიზნების მისაღწევად.

იცით, მე განვაგრძობ ჩემს პოდკასტების სერიებს, რა შეიძლება ვისწავლო კონკრეტული მისაბაძი ადამიანისგან და ეს პოდკასტიც ამ სერიიდან იქნება. რა შეიძლება ვისწავლოთ ჰარუკი მურაკამისგან.

📚 იცით, იმას რის გაკეთებასაც მე ვცდილობ განიმარტება შემდეგნარიად.:

ჩემს მიერ წაკითხულ წიგნებს, ცნობილ ბიზნესმენებზე, უდიდეს მეწარმეებზე და საინტერესო ადამიანებზე, მათი ბიოგრაფიების კითხვით რომელთაგან ძალიან ბევრი მნიშვნელოვანი რამის სწავლა შეიძლება, ვაკეთებ ჩემს ჩანიშვნებს, ვაგროვებ მნიშვნელოვან ამონარიდებს და ვქმნი მომცრო ზომის პოდკასტებს.

✍️ ამგვარ მიდგომას მსმენელისთვის აქვს ორი ბენეფიტი.

1. ამ პოდკასტების მოსმენის შემდეგ თქვენ შესანიშნავი წარმოდგენა გაქვთ კონკრეტული წიგნის შესახებ, რაც გამოიხატება იმაში რომ თქვენ უკვე იცით წიგნის ძირითადი მიგნებები.

ყველას გახსოვთ ფილმი “ცისფერი მთები”, ფილმში მრავალ სახალისო დიალოგებს შორის არის ერთი დიალოგი, სადაც ვაჟა ზაზაევიჩი და სოსო საუბრობენ.

ვაჟა ზაზაევიჩი რჩვას აძლევს სოსოს, ცისფერი მთების წაკითხვასთან დაკავშირებით: მოდი იცით რა ვქნათ ჩემო სოსო, ალაგ-ალაგ წამიკითხე, ძირითადი საკითხები. :)

ეს პოდკასტები სწორედ ამ იდეას ემსახურება, მე თქვენთვის ვკითხულობ “ცისფერ მთებს” და ალაგ-ალაგ, ძირითადი საკითხების ამონარიდებით ვქმნი პოდკასტს. :)

რომ დაუკვირდეთ პოდკასტი მოიცავს სქელკანიანი წიგნის, მოკლე შინარსს.

2. ყოველ პოდკასტს თან ერთვის ტრანსკრიპტი. ამ ტრანსკრიპტის წაკითხვის დრო შეადგენს სავარაუდოდ 10-15 წუთს, როცა პოდკასტის მოსასმენად დაგჭირდებათ დრო დაახლოებით 1 საათის მიდამოებში. ასევე ტრანსკრიპტთან წვდომა მოგცემთ საშუალებას დააკოპიროთ თქვენთვის ღირებული გამონათქვამები, ციტატები და მიგნებები და შეინახოთ თქვენთივს მოსახერხებელ ადგილზე ან გააზიაროთ სოც. ქსელში. ტრანსკრიპტი ასევე მოიცავს ინფოგრაფიკებს, ლინკებს სხვადასხვა რესურსებზე. და ტრანსკრიპთთან წვდომა დაშვებულია მხოლოდ იმ პირებისთვის ვინც აფინანსებს საიტს საწევროს გადახდით.

---

✍️ ეს არის წიგნი სირბილის შესახებ და არა ტრაქტატი იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა ვიყოთ ჯანმრთელები.

მურაკამი წიგნში არ ცდილობს რჩევის გაცემას, მაგალითად: კარგია თუ დავკავდებით ფიზიკური აქტივობით, ან მოდით ერთად ვირბინოთ იმისთვის, რომ ჯანმრთელი ცხოვერების წესი შევინარჩუნოთ.

ეს არის წიგნი სადაც მე თავი მოვუყარე იდებს და შეხედულებებს იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავდა სირბილი ჩემთვის, როგორც ადამიანისთვის, როგორც სუბიექტისთვის. ამბობს მურაკამი.

და აქ არის ეს საკმაოდ დამაფიქრებელი ფრაზა.

🔎 რაც არ უნდა არა ამქვეყნიური და უჩვეულო ჩანდეს რაიმე ქმედება, თუ ამ ქმედებას რუტინულად საკმარისად დიდხანს გააგრძელებთ, ის მედიტაციურ აქტად იქცევა.

ეს წიგნში არ არის მაგრამ ესეც კარგია, უსმინეთ:

🔎 თუ დიდხანს აწვალებ მონაცემებს ის ნაწამები და დაღლილი ბოლოს რაღაცაში მაინც გამოგიტყდება.

და შემდეგ ის აგრძელებს

ერთხელ, პარიზში, სასტუმროს ოთახში წამოწოლილი გაზეთს ვკითხულობდი, უეცრად წავაწყდი სტატიას რომელიც ეძღვნებოდა მარათონის გარბენას და თვით მარათონლებს. გაზეთის კორესპონდენტი ინტერვიუს ართმევდა რამოდენიმე, მსოფლიოში ცნობილ მარათონის მორბენალს, კითხვა იყო: თუ რა განსაკუთრებული მანტრა, ან საფიქრალი ისადგურებდა მათ გონებაში, რაც მათ საშუალებას აძლევდა გრძელ დისტანციაზე სირბილის დროს, შეენარჩუნებინათ ფსიქოლოგიური მდგრადობა.

ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ყველა იმ განსხვავებულმა პასუხმა რაც ამ მარათონის მორბენლებმა გაუმხილეს კორესპონდენტს, წარმოიდგინეთ მათ გარბენის დისტანცია შეადგენს 25 მილს. თუ ამ დისტანციაზე სირბილის დროს, თქვენ არ გაქვთ თქვენი მანტრა, ან რაღაც რუტინა შემუშავებული, თქვენ ვერ გაუძლებთ დატვირთვას. ყოველშემთხვევაში ეს ძალზედ გაუსაძლისია.

და აი ერთ-ერთმა მორბენალმა გენიალური რამ თქვა.

🔎 ტკივილი გარდაუვალია, ხოლო ტანჯვა, ეს უკვე არჩევანია.

წარმოიდგინეთ გარბიხართ შორ დიასტანციას და ამ დროს ტკივილის შეგრძნება იბყრობს თქვენს გონებას, ეს გაუსაძლისია, ვეღარ იტანთ.

ამ მოცემულობაში, ტკივილის ნაწილი, ეს გარდაუვალი რეალობაა, მაგრამ ტკივილისგან მიყენებული ტანჯვა ეს არჩევანია. შეუძლია გაუძლოს მორბენალმა ამ ტკივლის, ან გაჩერდეს ეს მისი არჩევანია და ეს საკმაოდ ძლევამოსილი აზრია, როგორც სააზროვნო პროდუქტი.

ის ამბობს: ეს წიგნი შეიცავს ცხოვრებისეულ, მნიშვნელოვან გაკვეთილებს, ეს არის ჩემი პირადი გაკვეთილები, რომლებიც მე ვისწავლე ჩემი სხეულის ფაქტობრივ მოძრაობაში მოყვანით და ამით აღმოვაჩინე, რომ ტანჯვა ეს არჩევანია.

ეს იყო ამონარიდი წიგნის წინასიტყვაობიდან, რომელზეც დღეს მინდა ვისაუბრო, და ეს წიგნია ჰარუკი მურაკამის “რაზე ვლაპარაკობ როცა ვსაუბრობ სირბილზე”.

თავად წიგნის სტრუქტურა გავს მემუარებს და წიგნის კითხვის დროს მუდამ ხვდებით, ორ მისი ცხოვრების ყველაზე მთავარ ახირებას, აკვიატებას:

პირველი ეს არის წერა და მეორე ეს არის სირბილი.

მისი ყოველდღიური რუტინა შემდეგნაირად ფორმირებულია: ის იღვიძებს დილის 4 საათზე, წერს დაახლოებით 5-6 სათის განმავლობაში, ყურადღების გადართვის გარეშე, ინტენსიური ფოკუსირებით, წერის პროცესი არის მუდმივი, შესვენებების გარეშე. 10 საათისთვის ის გადის გარეთ სარბენად, შემდეგ ცურავს, შემდეგ დგება კითხვის პერიოდი, უსმენს მუსიკას და აკეთებს ოჯახის საქმეებს და საღამოს 9 საათზე წვება დასაძინებლად. შუადღის პერიოდში 30 წუთიან ჩაძინებასაც აკეთებს. ეს არის მისი რუტინა და ის აკეთებს ამას კვირაში შვიდი დღე.

ასე რომ, მიუხედავად იმისა, რომ აშკარაა, რომ ის არის ძალიან მოწესრიგებული პიროვნება, მას აშკარად სჯერა თანმიმდევრულობისა და არა ინტენსიურობისა. ამიტომ ის გეგმავს ყველაფერს შვიდდღიანი კვირის ჭრილში და არა ერთი დღის ჭრილში, იმისთვის, რომ იმპულსი შეინარჩუნოს ყოველდღიურად.

და ის ამაზე საუბრობს წიგნში. ის ამბობს, უსმინეთ: საქმე იმაშია, რომ აღფრთოვანება, რომელსაც ვგრძნობ ყოველ ჯერზე როცა სირბილს ვასრულებ, მინდა, რომ ეს აღფრთოვნება გადავიდეს მეორე დღისთვის. მიუხედავად იმისა, რომ მას ფიზიკურად შეუძლია ყოველდღიურად 10 კილომეტრზე მეტ მანძლის გარბენა, ის განძრახ იხევს უკან. მას სურს, რომ ის აღფრთოვანება, რომელსაც ყოველი სირბილის ბოლოს გრძნობს, გადავიდეს მეროე დღეს, აქ იგულისხმება არა შენი შესაძლებლობების მაქსიმალურ ძღვარზე მისვლა რომელიც დამატებით ძალისხმევის მოძიებისკენ გიბიძგებს, არამედ სტრესის გარეშე, სანამ სიამოვნებას გრძნობ იქამდე და მერე გაჩერდე.

ის აგრძლეებს: ეს არის იგივე დახვეწილობა, რომელიც საჭიროდ მიმაჩნია რომანის წერისას. წერის პროცესში, ყოველდღე ვჩერდები ზუსტად იმ წერტილში, როდესაც ვგრძნობ, რომ შემიძლია მეტის წერა. ამ წერტილში იდეებიც მაქვს და ძალისხმევაც, აი მაგ მომენტში ვჩერდები. და ეს მაძლევს იმ ენთუზიაზმს და მეტ ინტერესს, რომ მეორე დღეს იმავე სიხარულით გავაგრძელო წერა.

სინამდვილეში ეს არის მისთვის მაგნიტი. გარდა იმისა, რომ მას აქვს წერის ვალდებულება, ასევე მას აქვს სიხარული და ინსპირაცია იმისა, რომ ის მარგალიტი იდეები რომლებიც გუშინ მოუვიდა თავში და ფურცელზე არ გადაიტანა, მეორე დღეს დაიტანოს ფურცელზე. შესაბამისად ყოველი მომდევნო დღე იწყება მისთვის დიდი ინტერესით. ამგვარი მიდოგმა ნებისმიერ საქმის კეთების დროს მომგებიანია.

📚 დანერგეთ ეს მეთოდი და მეორე დღის სამუშაო საოცრად შეუფერხებლად წარიმართება.

ვფიქრობ, ერნესტ ჰემინგუეის რაღაც მსგავსი მიდგომა ქონდა. ჰემინგუეის არ სურდა ყოველ დღე მთლიანად გამოეწურა საკუთარი თავი მუშაობაში. მას სურდა მიეტოვებინა წერა ჯერ კიდევ ენერგიულს და არ დაღლილს, ისე რომ, მეორე დღეს წერა შესძლებოდა. და მე ვფიქრობ, რომ ეს არის ფარული გასაღები გრძელვადიანი პროექტების წარმატებით დასრულებისთვის.

როგორც აღნიშანვს მურაკამი მთვარია თანმიმდევრულობა და არა ინტენსიურობა.

თანმიმდევრულობა აყალიბებს ჩვევას, რომელიც გამარჯვებისთვის აუცილებელია.

ის უკვე 45 წელია რომანისტია. და ის ჯერ კიდევ წერს.

🔎 ჯერ ჩვენ ვქმნით ჩვენს ჩვევებს და მერე ჩვენი ჩვევები გვქმნიან ჩვენ მთელი ცხოვრების მანძლზე, ამიტომ სწორი ჩვევების ჩამოყალიბება, ეს მნიშვნელოვანი საქმიანობაა.

ასე რომ, ვფიქრობ, ის აზრი, რომელსაც მურაკამი ცდილობს, რომ ჩვენ მოგვაწოდოს, ძალიან მნიშვნელოვანია, და ეს არის იმის შესახებ, თუ როგორ ახერხებენ გრძლევადიანი პროექტების განხორციელებას, ან გრძელვადიანი მარათოს გარბენას. აქ არ აქვს მნიშვნელობა იქნება ეს სპროტში თუ ბიზნესში. პრინციპი, ანუ ეს თვისება, ნებისმიერ ნორმატივში წარმატების მომტანია.

და ის ამბობს: იმისთვის, რომ გააგრძელო, უნდა შეინარჩუნო რიტმი, რიტმს არ აინტერესებს: წვიმს, ქარია თუ თოვს, ხარ მუშაობის ხასიათზე თუ არ ხარ, ის არ დაეძებს შენს განწყობას. რიტმი თუ გინდა შეინარჩნო, ეს ყველაფერი უნდა უგულვებელჰყო. სწორედ გონების ამგვარი Mind Set-ი არის მნიშვნელოვანი გრძელვადიანი პროექტების წარმატებით განხორცელებისთვის.

როგორც კი მიაღწევთ საჭრო ტემპს, დანარჩენი ავტომატურად განხორციელდება. პრობლემა არის, თქვენი ტემპი, თქვენი რიტმი—-ანუ, ის რომ სპინერი ბრუნავდეს თქვენს მიერ დადგენილი სიჩქარით. და ბრუნვის სიჩქარის სასურველ წერტილამდე მისასვლელად, იმდენი კონცენტრაცია და ძალისხმევა არის საჭირო, რამდენის მართვაც შეგიძლია. და აი ამის მიღწევას სჭირდება რუტინის კეთების სიყვარული, ამიტომ არის რუტინა ასეთი ძლევამოსილი.

🔎 სინამდვილეში პროფესიონალია ის, ვისაც რუტინის კეთება შეუძლია.

მაგალითად: მურაკამი ყოველდღე დგება დილის 4 საათზე და 6 საათი მუდმივი კონცენტრაციის ქვეშ, შესვენების გარეშე წერს. ეს არ არის ადვილი საკეთებელი დამწყებისთვის, არ არის ადვილი შენი სამუშაო “სპინერი იმავდროუალდ დაატრიალო იმ სიჩქარით და რიტმით, რომ 6 საათიანი კონცენტრაციის და წერის ნებისყოფა გამოგიმუშავოს, თამასა ძალიან მაღალია. მაგრამ დამწყებს შეუძლია ნელ-ნელა მიაღწიოს ამ მაღალ თამასას. ისე რომ ამ წერტილამდე მისასვლელად იმდენი კონცენტრაცია და ძალისხმევა დახარჯო ყოველდღე, რამდენის მართვაც შეგიძლია. და ეს არის რუტინული საკეთებელი. ეს არის რუტინა.